Pensei que era pola pandemia e polo feito de que, nestes dous anos, o tempo pasou dun xeito distinto. Nin máis rápido nin máis devagar, simplemente distinto. Pero hoxe, organizando a miña axenda deste mes, de súpeto decateime de que aínda non aceptara que a sensación do tempo vai cambiando cos anos, con ou sen pandemia, e que unha non sempre entende ese ritmo invisible co que se rexen as cousas da vida.
Mirando o calendario lembrei que cando era pequena sentía que había unha distancia infinita entre o 10 de decembro e o Nadal, pois no medio había exames, concertos, e unha morea de responsabilidades que facían que esa distancia de quince días parecera unha eternidade. Non daba chegado o momento no que sabía que ía poder durmir até as doce, no que podía parar de ensaiar, no que non había que facer deberes nin estudar até as tantas da mañá. E logo, cando chegaban as festas, a sensación non cambiaba moito: do Nadal até o Aninovo non había unha semana, senón un conxunto de días relativamente libres da disciplina á que estaba acostumada, e que, polo que me aportaban, parecían moito máis ca unha semana.
Pero a sensación que tiven hoxe, mirando o calendario, foi a contraria. Que os días marchan. Que de súpeto hoxe é primeiros de mes, e mañá é Nadal, e pasadomañá xa pasaron os Reis Magos, e non son capaz de facer nada por frealo.
E non, non sinto nostalxia, nin teño ningunha ansia de volver á miña infancia, pero si que sinto que esa parte de nós, a que vive no momento no que está, vaise esfumando cos anos, e que hai etapas na vida na que unha non dá amarrado os pes a unha sensación do tempo que che permita estar onde tes que estar, e non en pasadomañá.