Por algunha razón levo toda a semana soñando con caixóns. Non caixas, caixóns. Deses que teñen un moble para acollelos a todos. Deses que son iguais e que encaixan perfectamente na súa estrutura. Ás veces están dentro dun armario, e outras veces aparece unha caixoneira infinita, con tantos caixóns que chegan ao ceo. E aí me vexo eu, pequeniña, mirando para eles desde abaixo, sen saber que facer.
O máis curioso para min é que na miña casa non teño caixóns. Nunca gustei deles. Supoño que é porque cando era pequena, se gardaba algo nun caixón, esquecíao para sempre. E non é que logo non fora capaz de atopalo, simplemente deixaba de saber que o tiña: o que ía ao caixón deixaba de existir... O caso é que desde que marchei da casa, tódalas miñas vivendas tiveron iso en común: non había nin caixóns nin caixoneiras.
Mais no soño de onte abrín un caixón da caixoneira infinita. Estaba cheo de recordos. Mirei para o seu contido e, cun nó no estómago, volvino pechar. E por algunha razón quixen saber se os de arriba tamén tiñan lembranzas. Entón decidín abrilos todos formando unha escaleira para poder chegar aos que estaban tocando o ceo. Subín e subín, sen mirar o que había neles. E cando cheguei... pois non abrín o último caixón. Desde a cima, rañando o ceo, había tantas cousas que ver, tantas cousas que descubrir, que de súpeto non tivo sentido abrir un caixón cheo de recordos. E foi aí cando espertei, ás catro e vinte da mañá. E xa non volvín durmir. Pero non me sentín mal, simplemente sorrín pensando no absurdo e máxico mundo dos soños, e na sinxela idea de pechar os caixóns das cousas que fan a unha lembrar o que xa non quere ser...