Os nenos pequenos foron os que se someteron con maior disciplina a todo o que se lles esixiu para combater o virus. Vímolos facendo cola á entrada dos seus colexios, sen saírse das filas, moi serios, cos ollos moi abertos, moi atentos ás ordes da seño, estendendo as súas mans para recibir o desinfectante, ou lavándoas eles mesmos coidadosamente, dediño por dediño… Vímolos sentados en patios de recreo, en cadrados illados, cada neno no seu cadrado, sen moverse. Vímolos coas súas cariñas case cubertas por máscaras, das que emerxen os seus ollos límpidos e inocentes. Apartáronos dos seus avós porque dicían que eran os máis contaxiosos, despois dixeron que eran inmunes ata que empezaron a enfermar…
Agora circula por Internet un vídeo que di: «Se naciches en 2020, todo che parecerá un dispensador de xel», e vese a neniñas pequerrechas que tocan toda clase de obxectos -reixas de ventilación, lámpadas , contadores, pequenos motores … - e fréganse despois as mans. Unha delas, que aínda non fala, protesta con xestos e mira chorosa un aparello demasiado alto para que ela poida recibir o líquido que a librará do bicho malo.
Sabemos que os tres primeiros anos de vida condicionan en gran medida a vida da persoa adulta. Estes nenos levarán impresos na súa mente os medos e os costumes dos anos de pandemia: o illamento, a desconfianza ao contacto físico, aos abrazos, a necesidade dun «dispensador de xel» que lles proporcione seguridade… Eles e os vellos encerrados nas residencias son as vítimas máis inocentes da pandemia. Confiemos en que non sexan os máis esquecidos.