Penso en ti, William Stoner. Sei que es un personaxe de novela (Stoner, obra mestra de John Williams), pero semellas tan real que parece que estou falando contigo. Penso en ti, eu, que xa non creo en novelas ou personaxes. Falo destas narracións politicamente correctas que se premian e que críticos e lectores reciben con covardía: porque o que saia do guión escrito pola neomodernidade, o policulturalismo, os modismos LGTBIQ, a linguaxe inclusiva, non sairá na fotografía desta España que foi de Cervantes e agora é de jorgejavieres e pedroches e similares. Penso en ti, William Stoner. E só pretendo ser un tímido, distante, indolente e laborioso á vez, abúlico, indiferente e lector, vicio que por fortuna aínda sosteño. Non o nego: quero ser Stoner. Que todo me afecte menos. Non sufrir contemplando a actualidade sanitaria, económica e, fundamentalmente, política. Non podo soportar o cinismo. Que suba a luz un 8 % con Rajoy e que se pida a súa dimisión, pero que suba un 27 % co Goberno actual e silencio. Que neve en 2018 e se tiren pedras contra os que gobernaban daquela, chegando a dicir que permitían que morresen nenos e vellos, e que neve en 2021 e a culpa só fose de Filomena (menos en Madrid, onde a culpa foi de Almeida e Ayuso). Que Madrid e Cataluña sexan o centro do universo, e Galicia pouco importe. Que Illa sexa considerado un heroe: chegou tarde á emerxencia, deixou sen material os hospitais, borrouse na segunda e terceira onda, faltan 30.000 falecidos na estatística. Que os que non cren na Xustiza española (dixeron en Podemos mil veces) sexan os que redactan as leis. Eu quero ser Stoner. Distanciarme. Sufrir menos. Os cínicos son os amos deste país.