Pasou o Nadal como un suspiro: de rabia e impotencia. Queda a nostalxia multiplicada, bolboreteando. Escoito o tango de Gardel: «Que veinte años no es nada... que es un soplo la vida». E regreso aos tempos do Ruso. Así o chamaban as miñas tías na casa. O nome era vaporoso, como as súas túnicas, e por iso abreviaban. Se Zubizarreta era Zorreta e Torrente Ballester, Torrino, non había problema para converter a Demis Roussos no «Ruso». Na familia sempre estivemos moi ligados a el: cando cantaba Las mañanas son de terciopelo, triki triki triki triki mon amour triki triki triiii, a casa era unha festa. Por iso ao sabermos que estaba comendo no bar París, na avenida Luis Espada (que en Verín sempre chamamos «a carretera» ou a «general») corremos a contemplalo. Xa non estaba. O camareiro díxonos que era máis grande que no televisor, e máis orondo, tamén. Para dar verosimilitude ao seu relato contounos que de postre pedira unha piña de plátanos. Despois, os plátanos quedaron en media ducia. Tamén dixo que levaba traxe morado. Quizá por iso o meu primo Gerardo decidiu que aquel carnaval ía ir vestido de Demis Roussos. Puxo barba longa, melena, e unha toga violeta que o cubría ata os pés. Non sentou ben o asunto na curia local. Don Jorge, o párroco, chamouno a filas. «Ti, Gerardo, tan relixioso e disfrazándote do Noso Señor. Non o esperaba de ti». O Gerardo intentou explicar que o seu disfraz era de Demis Roussos. Non o creu. Pasou o carnaval. E pasaron os anos e noiteboas e especiais televisivos onde o Ruso sempre saía. Este último, de rabia e impotencia, tamén. Eu brindei co Ruso, melancólico. Cantei «Las mañanas son de terciopelo». E, como un idiota, púxenme a chorar.