Iso dixo Galeano. Maradona era un «deus sucio, pecador, o máis humano dos deuses», non só porque no 86 lle birlou o Mundial en cuartos a Inglaterra a conta dunha divina man que o converteu no vingador das Malvinas, senón porque, coma nos mitos, sufriu un martirio de seu: crerse Maradona.
Mais non é o Deus resabiado dos monoteístas, senón un Zeus, ese que se fai co Olimpo á base de imitarse a un humano sen escrúpulos.
Empezou a morrer en canto corearon o seu nome as multitudes e adaptaron os pecados en que foi tan experto coma no fútbol (era machista, drogadicto, arrogante e mentireiro) a motivos de adoración. Velaí a súa fortuna e a desgraza ao tempo, pero tamén a contradición en bucle de nós, o resto, que logramos cuestionar a idea de pecado, pero aceptamos os conceptos de castigo e, por tanto, de perdón.
As multitudes non son nihilistas, e por iso aceptan a sucidade dos deuses, pois para seren castigados e perdoados deben estar sucios. Se cadra hai unha intelixencia salvadora nesa masa que venera a un simple home que alardea de todo aquilo que os humanos reprimimos, pois ese pranto unánime polo Pelusa ten que ver coa nosa imperiosa necesidade de ilusión neste tempo de orfandades. É así para o seu país historicamente roto, pero tamén para un mundo desnortado ao que dan a vida os simples malabares cun balón, e tamén un caradura libertario, un ególatra teimudo ou un derrochador, desmedido tamén na condena da pobreza.
Os deuses limpos son incapaces de existir en por si, e por iso se valen dos mesías, etéreos pero humanos. En cambio, calquera pode ser un deus sucio e reflectir coma un espello todo iso que negamos ser coa man esquerda e, coa dereita, aceptamos.