Aí van, rosmando polo baixo da máscara, contentas e falangueiras coma sempre. Ao velas o outro día paseando do brazo pola Alameda, como se tal cousa, pensei no rápidos e adaptábeis que somos. Iso é o marabilloso da mente humana, como se acomoda cando acontece o peor. Porque o inimaxinábel sucedeu e a mente de todos xa sae do silencio. Deu paus de cego, continúa conmocionada mais segue adiante. Sobe cara ao barullo. Érguese e enfróntase. Acostúmase.
E se non, miren para elas -xa as coñecen: Maruxa e Coralia Fandiño, as dúas Marías-, que até parece que naceron coa máscara posta. Que ben lles senta sobre os rostros maquillados con po de arroz, combinando de marabilla coas saias de cores vivas! Porén, non só se fai a mente humana ao ruín, senón que tamén adoita tirar proveito. É habitual que nas crises os líderes tenten acumular máis poder -e senón vexan o que está a acontecer agora mesmo nalgúns países como a Turquía, Rusia ou Polonia, onde os líderes aproveitan a pandemia para reprimiren a disidencia e reforzaren o poder-, ou que os que xa teñen moito fagan o imposíbel por amasar máis riqueza: o foxo entre os ricos e os pobres, sobre todo na América Latina, disparou nos últimos oito ou nove meses.
Mais estou a perder o fío. O noso asunto é coas dúas Marías. Debemos apresarnos detrás delas pola rúa, antes de que esvaezan por algún recuncho da cidade. Onde van tan ledas? Sigámolas preto dos seus calcañares, porque da alegría á dor non hai nin tres pasos. Após algunhas voltas e rodeos, achámolas instaladas na sala da súa casiña. Ollen para elas agora. Tiraron a máscara e así, sen espectadores, fican inmóbiles, presas dun estraño estupor. Dunha inqueda tranquilidade. Pola televisión, o político do día di que a xente estea tranquila. Promete unha renda básica, asistencia sanitaria universal, permisos por doenza, subsidio de desemprego, lar para os sen teito. Coralia e Maruxa Fandiño bolen nas súas poltronas, fan un aceno de rir, ha. «Isto é unha guerra», ouviron dicir onte na rúa. «Debemos dobregar o virus inimigo», escoitan deseguido en boca do político. De inimigos elas saben moito. Lémbranse de que despois da outra guerra, a civil, a súa vida mudou da noite para o día. Si, recordan ben aqueles días terribeis en que ficaron sen traballo por non ser afíns ao Rexime. Chamábanas «putas» ou «tolas», e tiñan que vivir da caridade allea. Si, elas coñecen ben a guerra. Por iso, aínda que os demais as enxerguen contentas e falangueiras, paseando pola Alameda coa máscara posta, como se tal cousa, non é así: saben que acostumarse só é outra forma de morrer.