Supoño que tamén o sentiriades, pois é coma un sismo que fai tremer os alicerces do mundo, da terra, da alma.
Espalla o medo, sementa feridas.
A sensación é a mesma que nos produciría apagar unha cabicha no noso corazón, motor da nosa vida, do noso corpo. Doería, e quedaría danado eternamente, de xeito irreparable, cunha cicatriz sensible que nos lembraría o resto da vida que aí nos fixeron dano, que somos máis vulnerables, máis débiles, enfermos crónicos.
Ese pito queima. Non é máis ca unha morea de nicotina enrolada con mestría. Unha arma pequena pero infalible. Un ataque certeiro.
Esta fin de semana queimáronnos a todos no corazón. Prenderon lume ás árbores coma se fosen pitos. As lapas estenderon as súas fauces de xeito veloz e certeiro. Son linguas de lume poderosas, ávidas. Teñen fame, sede, son ávidas no seu apetito.
O monte é o corazón de Galicia. Estánnolo convertendo en cinza. E nós deixamos que nos queimen o corazón sen case pestanexar.
Estannos queimando. Reaccionemos! Por que permitimos que se despida o verán de nós deste xeito?
Somos responsables. Debemos esixir que nos liberen o corazón de cinza, que nolo coiden. É cousa nosa e de quen nos dirixe e representa.
Non acepto máis desculpas. Porque eu si sentín o lume danándome o corazón.
Os incendios moen na terra, remóvena, déixana inservible. Convértena en cinza. Un pequeno vento pode levárnola de diante.
Cando facemos anos dinnos que gañamos en experiencia. Pois, neste caso, acerto a dicir que só sumamos un ano máis de ineptitude.