John Lennon dixo que a vida é iso que pasa mentres facemos outros plans. Aplicándoa a esta época marcada polo covid-19, pódese dicir que a vida é o que nos pasa -dor, rabia, aburrimento, esperanza, rutina, esforzo…-mentres esperamos que chegue o momento de desterrar as máscaras, a distancia social e as medidas de extrema limpeza. O peor do asunto, paréceme a min, é que ese momento non vai chegar nunca e converterémonos en eternos añorantes de algo que tivemos e que non volveremos ter.
O covid-19, igual que sucedeu coa SIDA, deixará de ser mortal para ser unha máis das enfermidades con tratamento, compatibles coa vida. Pero, a diferenza doutras, é evitable con certas medidas. E esas medidas están a dar lugar a unha nova forma de vivir, a unha nova realidade: adeus ás festas familiares onde se ría ou se rifaba a berros, aos rozamentos dun corpo con outro, ás reunións onde se palmeaban costas, collíase do brazo, rumoreábase á orella; adeus aos boleros lentos, aos abrazos, aos bicos…
Os nenos serán os primeiros en adaptarse, en asumir a distancia e a asepsia na relación cos outros. E escoitarán asombrados o relato da avoa que lles fala dun mundo que eles senten salvaxe, primitivo e perigoso. Un mundo onde os avós non se poñían máscara cando viñan velos, nin sentaban a dous metros da súa cama para contarlles historias pola noite. Sentaban ao seu lado, acariñábanlles a cabeza, bicábanos na cara, e tiñan entre as súas a man do neto, que, igual que el, ía durmíndose mentres lles oía falar daquel tempo pasado, daquel mundo perdido para sempre.