Perspectiva propia

Hai días nos que perdo a esperanza e tiro a toalla. Nos que non teño gana de nada, pois só queda esperar a que pase. E hai outros días nos que me ilusiono cun pequeno proxecto, cunha cousiña de nada que, de súpeto, fai que recobre a perspectiva e a paixón por seguir vivindo como vivín sempre: sen ningunha garantía de que o que teño sexa para toda a vida. Supoño que os días nos que perdo a esperanza son os días nos que esquezo que todo é pasadío, especialmente a saúde e a felicidade. E supoño que é a nosa perspectiva persoal a que fai que decidamos considerar os momentos nos que nos sentimos ben como as memorias que constrúen as nosas vidas.