Raquel é profesora de instituto, e tamén é a nai de Quela, a única neta da miña nai. Durante este mes e medio, cada vez que a chamamos está ou tocando o violín coa pequecha, ou facendo os deberes con ela, ou dando viravoltas no sofá, ou facendo un informe para a delegación, ou preparando as súas propias clases mentres tenta conectar con aqueles estudantes do instituto que sabe que non teñen acceso aos medios dixitais. Non se queixa, sábese afortunada, pois ten fogar e traballo; pero coma tantos pais, supoño que estará esgotada...
A verdade é que non sei como se apañan as familias con fillos para organizar as súas vidas nestes momentos. Os que teñen traballo, imaxino que farán o posible para conciliar unha situación imposible. E os que xa non o teñen, supoño que estarán a preguntarse, angustiados, como será o mañá. Pero non podo imaxinar cal será a realidade de todas aquelas familias que xa non tiñan acceso a nada, as que xa vivían en risco de pobreza e exclusión social...
Este é un Primeiro de Maio cheo de contradicións. Tal día coma hoxe, hai cento e pico de anos, os traballadores organizáranse para pedir, entre outras cousas, unha xornada laboral de «oito horas de traballo, oito horas de lecer e oito horas de descanso», se cadra algo imposible durante este confinamento. Pero non podemos esquecer o preto que está a pobreza, e o duro que foi chegar a ter os dereitos que temos, do mesmo xeito que non podemos esquecer que a meirande parte dos traballadores do mundo (e da nosa contorna) aínda non os teñen. Quédanos tanto por mellorar, tanto por avanzar!
Hoxe, para algúns, é un Día do Traballo sen descanso, e para outros, é un Día do Traballo sen traballo.