As veces, por moi acompañada que estea, unha séntese máis soa ca nunca. E outras veces, por moi soa que se vexa, unha sínte que non precisa nada máis ca un libro e a unha mesma. Adoito navegar entre esas dúas sensacións sen problema, e sempre pensei que afacerse á soidade era unha parte importante da miña profesión, ao igual que o era estar rodeada de descoñecidos constantemente.
Pero estes días son diferentes. Nunca estivera tanto tempo seguido no mesmo sitio. Nunca non viaxei, nunca non estiven soa a meirande parte do día. E aínda que son a dona do meu tempo, hai algo curioso na sensación destes días: síntome tan culpable por cada cousa que fago coma por cada cousa que non fago.
Atopei un libro coa letra grande dabondo para que miña nai puidera ler mentres eu daba a miña clase telemática de tres horas. Ao rematar, quería desconectar. Entón collín a miña novela e sentei ao seu carón para pasar a tarde lendo xuntas, mais non fun capaz. Sentíame culpable por querer facer o mesmo que fago sempre que estou soa (ler), por non aproveitar estes momentos únicos con ela para facer algo diferente... Xa levamos corenta días, e xa fixemos de todo e máis, pero por algunha razón hai días nos que simplemente síntome mal por non estar a facer nada de utilidade; con ela, co mundo, comigo mesma. E entón comeza esa espiral de emocións que me leva a ningunha parte: para que vale o que fago?
E aí, na miña montaña máxica particular, lembrei que a literatura salvoume a vida, que os libros axudáronme a ser quen son... E que celebrar aos que escriben é tan necesario coma lelos, pois agora, máis ca nunca, sálvannos da desidia que provoca a incerteza do presente.