Un equipo de 25 investigadores nacionais e estranxeiros visitou do 16 ao 24 de febreiro Pequín e as provincias de Sichuan e Cantón e o epicentro da epidemia en Wuhan. Cando chegaron, rexistrábanse 2.500 casos diarios. Ao marcharse, 400. As súas observacións levaron á OMS para declarar que China realizou «o esforzo de contención dunha enfermidade máis ambicioso, áxil e agresivo da historia», e a facerse eco da opinión do citado equipo, que en resumo é: hai que poñer en marcha as medidas draconianas que aplicou China.
Pero aínda que a OMS asegura que «estas son as únicas medidas que actualmente se demostrou que poden interromper ou minimizar as cadeas de transmisións entre humanos», sinala que «a maioría da comunidade global non está preparada, nin mental nin materialmente, para implementar a contención empregada en China».
Quizá nós non estamos preparados para actuar como China, pero podíase tentar un termo medio razoable como podería ser a desinfección masiva de locais e vehículos públicos e prover de máscaras á poboación. Pero me temo que aquí seguiremos lavándonos as mans como neuróticos obsesivos, que xa me dirán para que sirve se todos os días estou a recibir no cocote as toses e os gargarexos dos demais viaxeiros en tren, autobús ou metro en horas punta. Como sardiñas en lata, dicíame esta mañá a miña asistenta, así imos, e sen máscaras porque non hai nas farmacias (nin esprays); a miña cuñada fíxose unha con papel de cociña, din que non serven, pero algo fará… Eu deille dúas das que me quedaron de cando os meus netos naceron. E un envase de plástico cunha parte de auga e dúas de alcol. Así están as cousas.