Melilla

Xose Carlos Caneiro
Xosé Carlos Caneiro O PAÍS DAS MARABILLAS

OPINIÓN

05 mar 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

Despois do entroido, Verín pasa semanas envolto en melancolías. Logo de tanta algarabía, chega o mundo real: tristón. O Toñín e o Julito saíron ilesos do carnaval. Quen o diría. Eu sóubeno hai unha semana, cando Antonio Rojano cumpriu sesenta e dous anos, aínda que el aparente corenta. Ou menos. Paseamos un Verín ventoso, noite arriba, e entre confidencias arrancou o Toñín: «Julio, eu a ti sempre te quixen moito», declarou en medio da praza. Ao Julito, emocionado, enchéronselle os ollos de bágoas. É un sentimental. Non chores, díxolle o Rojano. E do peto do seu abrigo sacou un reló Orient, de fondo azul, precioso. Púxoo nas mans do Julio. «Para ti», díxolle coa voz partida. Un acto tan xeneroso non pasou inadvertido e, ronda a ronda, inventamos un novo carnaval en medio da nada. O Toñín contounos os seus tempos de «caballero legionario» en Melilla, de alí procedía o Orient azul. Cantaba himnos militares. O Julio non o deixaba. Ao menor descoido, entoaba unha de Mocedades, o seu grupo predilecto: «Ay, amor de hombre», proclamaba. E o Toñín deixaba os himnos e seguía o fío da canción: «Puñal que corta mi puñal, amor mortal». Houbo un momento no que eu presentín que sobraba naquel trío, ata que o Rojano dixo: «Poeta, viva Melilla». Eu non contestei. Era difícil seguir o ritmo da parella. O Julito, branco; o Rojano, botellín. E Mocedades, que non falte: «Eres tú como el agua de mi fuente», cantaba o dúo. Así, melancólico Verín, despertaba de novo a alegría. Quizá porque a alegría depende do interior, só do interior, e non das festas do calendario. Marchei só para casa. Cambiei o meu rostro tristón, como a realidade. E, entre dentes, musitei: «Viva Melilla, viva!».