Entrei a mercar un adaptador para o meu ordenador, e alí estaba Fitz: un rapaz duns 20 anos que me axudou a atopar o que buscaba sen facerme sentir coma unha analfabeta tecnolóxica (que é o que son). Comezamos a parolar, que se canto tempo levaba traballando alí, que canto tardaba en chegar do Bronx ao Village... E entón, despois de describirme o seu día (clase na universidade pola mañá, traballo na tenda de informática pola tarde e garda de seguridade pola noite) díxome: «Agora que teño enerxía, estou a facer todo o posible para poder ter liberdade financeira aos trinta anos». Liberdade financeira? preguntei eu, e foi aí cando Fitz me deu unha lección de humanidade que nunca esquecerei.
O concepto do que falaba Fitz podía facer referencia a moitas cousas. Liberdade financeira é unha idea que xeralmente se relaciona con ingresos pasivos, ou coa capacidade de cubrir as necesidades económicas dun mesmo sen ter que traballar. Pero a idea de Fitz, e a súa paixón ao contarma, era moito máis interesante, «se ti fas o que che gusta e gañas o que precisas para poder vivir, nin máis nin menos, iso é liberdade financeira». Quedei matinando no xeito que tivo de dicirme «nin máis nin menos», como se a ambición non formase parte do seu concepto de benestar.
A súa verdade, tan sinxela e fermosa, fíxome matinar toda a noite. Pois, cando decide un frear? Canto é suficiente? En que momento decidimos cales son as condicións coas que podemos vivir felices? E en que está baseada esa decisión? Realmente Fitz, que forma parte desa xeración na que a ambición é unha obrigación, estaba a falar de ser libre de si mesmo, de poder escoller o seu benestar... nin máis nin menos.