Empezan nun bisbar maino, coma se cantasen outra cousa. Son tres, saíron da quenda de noite no estaleiro, e toman cafés. O bar polas mañás é coma un módulo penitenciario onde almorzas con quen non soportas. Fai parte do castigo de escritora que non atura certas soidades de boa mañá. O café, un bolo que engorda, e estes tres cantando. Engulo o bolo pensando que as escritoras non temos por que parecernos a Cindy Crawford, pero tampouco hai por que soportar isto antes das dez.
Cantaruxan serios, a conciencia, cos monos azuis e as facianas que aínda teñen un aquel adolescente. Un deles, enriba, sorrime. Para evadirme, empezo a escribir este artigo, pero só me sae falar deles, coma o signo dun porvir en que os idiotas teñen altofalantes e os fascistas saíron do armario. Derredor, ninguén parece decatarse de que o murmurio medra, de que só faltan uns días para votar, e isto está pasando aquí, onde as amas de casa tristeiras toman café coas nais desesperadas, os xubilados, as putas que veñen de sufrir a saber a quen, e estes tres que, sosténdome a mirada cun certo ar de desafío, erguen un pouco máis a voz ao volver comezar a cantinela: «Cara al sol con la camisa nueva, que tú bordaste en rojo ayer, me hallará la muerte si me lleva y no te vuelvo a ver». Podería ser unha bonita canción de amor se non fora que é o que é.
Cando marcho, airada, atónito o camareiro colombiano que terá os seus propios himnos de vergoña, os tres homes xa berran con alegría, as mans en alto, «Volverá a reir la primavera que por tierra, cielo y mar se espera. Arriba escuadras a vencer, que en España empieza a amanecer».
Hoxe, nun bar de Vigo. Poñan vostedes a música.