A muller e a catedral

Inma López Silva
Inma López Silva CALEIDOSCOPIO

OPINIÓN

19 abr 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Non me gustaba vivir en París e sabía que non me ía gustar nunca. Pensaba que aquela aínda era a cidade que revolucionara o teatro, a que entendera o horror do fascismo, a que vira os paseos de Beauvoir, a ciencia de Curie e a historia de amor entre Casares e Camus, a que acollera a exiliados de media Europa e a que inventou esa idea marabillosa de que o saber nos fai libres, a cultura felices e a democracia, xustas. Pero aquel París era unha cidade gris onde os mozos da banlieu do norte queimaban coches por resentimento, e todo tiña o olor a rancio da vella Europa que só mira o embigo. Vivía atrapada nun parque temático, pensaba mentres daba paseos á beira do Sena. Os pasos levábanme a cruzar as pontes, observar desde fóra as agullas de Saint Sulpice, pararme nos bouquinistes, dar unha volta pola Illa de San Luís, mesmo chegar a Vosges, e logo ir volvendo, camiñando polo Marais. Sempre remataba en Notre Dame, e metíame dentro sen defecto para o meu ateísmo.

Notre Dame sempre me aprendeu que esa Francia que admiraba estaba viva nalgures. Quizais invisíbel entre a actualidade que daba espazos á ultradereita máis perigosa ou mil motivos a aqueles mozos da banlieu. Notre Dame a lembrar que a arte e a cultura son, xustamente, ese lugar de encontro do ideal revolucionario que tan ben soubo transmitir Francia a toda Europa. Notre Dame ensinoume, naqueles tempestuosos vinte e tres ou vinte e catro anos, que todo iso que significaba París, coas súas contradicións incluídas, me formaría para sempre. E así foi.

Por iso me resistín a crer que o calafrío de vela arder era un símbolo de cousas que se van, senón simplemente a dor por ver danada unha descuberta que me fai ser quen son.