Ás veces temo perder a capacidade de sorprenderme. Sería terrible perder a ilusión. Pero xa empezo a darlle volta e o que me dá medo é sorprenderme, por motivos desagradables, continuamente.
Non falarei das atrocidades que cometen algunhas persoas a nivel particular, que son devastadoras. Estou pensando na maneira que temos de organizármonos socialmente.
Somos moitos, un grupo social. Coa idea de convivir da mellor maneira, eliximos dirixentes. Si, volvo á política, porque, a pesar de que non é un tema que me apaixone, considero que é necesaria. Pero... onde está a nosa política? Onde quedou? Como a usamos?
Pois coma croios que lanzamos ao contrincante. Fáltame, en xeral, quen me explique as súas propostas de maneira tranquila e convincente, sen encher o 90 % da explicación con exemplos do que fan mal os outros. Por favor, xa non somos nenos. Non busco criticar ao de enfronte, e menos con soberbia e chufándose, ou creando montaxes audiovisuais sobre declaracións doutros partidos. Por riba, faino un partido que ten na súa cabeza alguén que compara o aborto con decapitacións de nenos nos tempos dos neardentais.
Agora diranme que xa está aclarado. Pois non. Ninguén rectificou, tan só dixeron que non están autorizados a falar do tema. Chove? Non, fan augas sobre nós.
É que vale todo? Calquera cousa por chegar ao poder?
Asómbrenme, pero por escoitalos respectando ao adversario, sendo educados e falando das propostas propias sen recorrer á deturpación do outro. Sería o normal. Pero... poderá ser?