28 mar 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Outra vez. Ardemos. Como un réquiem sostido sobre o vento que zoa, bravo. Como unha maldición da que non podemos desprendernos. Ás oito en punto da tarde de antonte, martes, traballaba no meu despacho. Unha tarde calquera. Levantábase o frío e o luscofusco, maino, anunciaba a noite. Nesa hora en punto comezou a arder o Ladairo, monte mítico das terras de Monterrei. Iniciouse nun círculo perfecto, coma se alguén pintase con lume unha figura xeométrica calculada e exacta. En minutos chegou a noite e o lume crecía. Non durou demasiado. En Monterrei, ou en Rianxo, queda pouco por arder. Xa só ardemos nós. De rabia e impotencia. Resignados talvez a esta miseria que cada ano parece máis prolongada. É o estigma dos galegos: ser queimados, perseguidos, castigados. «Doma y castración del reino de Galicia», dicía Alfonso Daniel rianxeiro recordando a Zurita. Pero a resignación non debe ser lugar perpetuo. Hai que rebelarse. Non as autoridades, que encargan informes e estudos, e convocan aos peritos máis sabios no combate do lume. Temos que rebelarnos nós. Ou Nós, con maiúscula. Rebelarnos contra o destino. Contra a pedra de Sísifo, que empurramos pola aba do monte ata que nos volve caer enriba. E que o paguen. Os incendiarios, dixen e digo e direi, son asasinos. Criminais da peor índole. Hai que ir a por eles sen descanso os 365 días do ano. Nós, con maiúscula, debemos repetilo nas prazas e aulas e salóns e bares do país. Que saiban que o pagarán. É unha cuestión de xustiza elemental. Queren acabar con Galicia lume a lume e non podemos permitilo. Por supervivencia. O futuro está escrito no verdor que nos arrebatan ano a ano. Outra vez. Ardemos.