Chama a atención a condena de dous meses de cárcere para esa nai que lle deu dúas labazadas ao seu fillo de 10 anos por negarse a dar unha ducha. Na estimación dos xuíces concretouse un delito de maltrato no eido da violencia doméstica. Como a nai carece de antecedentes, a pena queda neses dous meses, que pode substituír por traballos comunitarios, e tampouco se poderá achegar ao pequeno a menos de douscentos metros durante o período de seis meses. Aínda que me gustaría ter máis datos desta historia, a medida, que a moita xente lle resulta excesiva, mesmo escandalosa, a min paréceme valente e xusta porque non só se está condenando a unha nai que, seguramente, perdeu os papeis, senón tamén a parte dunha sociedade que segue a ver no castigo físico un xeito de endereitar a educación dos fillos. A sentenza, cando menos, actualiza o debate e lévanos a todos a reflexionar sobre a falta de paciencia para impoñer un criterio cunha violencia que, como xa é cousa sabida, só xerará máis violencia no futuro. Do mesmo xeito que a letra hai tempo que deixou de entrar con sangue, non pode haber un só argumento para unha labazada, nin saudade para o pau varredor ou as zapatillas voadoras das nais, acompañadas do cinto paterno nas nádegas. Unha labazada sempre é unha derrota da intelixencia. Con todo, pódese castigar e establecer límites. Para iso hai que procurar estratexias. Nunha época en que pegar estaba ben visto, eu tiven a sorte duns pais que non o facían, e ese exemplo mirei de o manter coas miñas fillas, que, probablemente, preferirían un par de labazadas antes que aqueles castigos insufribles de non poderen ver un capítulo da serie Mareas vivas porque se portaran mal. Man de santo.