Ía mercar outros zapatos de inverno porque os que teño vense vellos dabondo. Son cómodos, non teñen nin un buraco, nin están moi gastadas as solas. Simplemente están vellos. Pensei: «Vou mercar os mesmos», así tería uns novos e podería ir alternando para coidar mellor deles e usalos só para as ocasións, deixando os vellos para o día a día (costumes herdados). Tamén pensei en pedilos directamente por Amazon, ou como diría a miña nai, «pola Internet», para evitar ter que ir buscalos a unhas cantas tendas, pois non tiña moito tempo para andar a perdelo niso, e como calzo un 40 ás veces é complicado atopar o que quero. Así que entrei na macrotenda virtual, e aínda que tiña ben claro o que ía mercar (modelo, talle e cor), fun quedando atascada nunha infinidade de opcións de cousas que non precisaba. Pero atasqueime, e de súpeto todo me facía falta, e todo tiña un desconto, e para todo atopaba un uso. Unha impresora láser, unha colección de ópera, outro pantalón negro, as grandes obras da literatura rusa... Amazon sabía perfectamente como tentarme. Non sei canto tempo pasou, pero xa tiña dor no pulso dereito de navegar co móbil cunha soa man. Enfadeime comigo mesma e saín dar un paseo, pero o Black Friday estaba por todas partes.
No ano 1992 o fotógrafo canadense Ted Dave comezou o movemento oposto, o día sen compras (buy nothing day), un exercicio activo de reflexión ante o consumismo imperante das cousas miúdas. Pero por desgraza non callou, e o Black Friday propagouse sen control polo primeiro mundo, converténdose nun fenómeno que presenta a necesidade de mercar como forma de felicidade.
Os meus zapatos vense vellos, pero aínda aguantan un inverno máis.