Hai unha clase de xente que pode contemplar as cousas invisibles. Eles mesmos, en ocasións, son tamén invisibles: marchan para coidar de nós dende o ceo. Así, cando parece que non somos quen de albiscalos, fannos sentir a súa bondade, gozar do seu sorriso, enaltecérmonos arredor dunha mesa ou compartir o viño feliz das casas e dos montes. Hai seres invisibles nobres, que saben que a nobreza está no vivir diario, honesto e laborioso. Eu coñezo un deses seres invisibles e o meu ánimo, que é ánimo mancado, quere inutilmente abrazalo. Digo que hai quen non pode coa tristeza, pero que hai que poder. Que non son o único triste estes días que anuncian outono. Que os soños, luz de Zapatillas, son parte do que somos. Que recordar, aínda que non o pareza, é un modo de volver a vivir. En Verín é tempo de vendima. Se vés a Monterrei encontrarás algún ser invisible cortando acios. Incluso falando detrás do oído dos vendimadores, sinalando como é o corte exacto, a cantidade de uvas que debe ir ao cesto.
Ha de ensinarche a acariñar as cousas que parten da terra, que parten do corazón. Porque ese ser invisible sabe que o importante reside no corazón. Onde perduran as lágrimas, pero tamén as alegrías. Non coñezo nada máis urxente que os afectos: a familia e os amigos. Eles son a miña vocación. Por iso este xoves ando á procura dun fantasma que me amose os modos nos que nace o sol e a dirección dos ventos, a madurez da viña, os abrochos magníficos e os insuficientes. Un amigo para compartir viaxe a Barcelona mentres Messi acende as botas do Sol. Un deses que nunca debe marchar... Aínda que só sexa por seguir coidándonos. (A Toño Diz Francisco, meu amigo).