Ulises

Xose Carlos Caneiro
Xosé Carlos Caneiro O PAÍS DAS MARABILLAS

OPINIÓN

13 sep 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Sempre contan a historia ao revés. Marchou Ulises á conquista da perdurable fama e non regresou, ou regresou tarde, cando Penélope choraba de amargor, perdida. Contan que para ela sempre era inverno: este setembro que vai anunciando, paseniño e distante, o vento ávrego da outonía. Contan que hai quen morre de amor. Pasoulle a Penélope. E a el. Falamos algunha mañá, moi cedo. Sentado no banco da praza agarda por min. Onte díxome: «Este agosto tampouco puido ser». É un longo relato. Pero da melancolía é mellor non escribir demasiado. Un agosto de hai anos ela marchou. Ela, non el. El quedou en Verín, esperando e escoitando cancións de espuma gris para distraerse: «Probablemente ya de mí te has olvidado». Estaba convencido de que volvería un agosto calquera. El, cando empeza o verán, ve crecer no seu interior a árbore da esperanza: esa que nunca arde e permanece. En xullo falábame de libros. Compartiamos lecturas e algún poema triste. «A tristeza une máis que a alegría», adoita repetir. Quizais por iso pasamos horas, el por un lado e eu por outro, procurando no silencio unha nube para viaxar: alá, onde os soños se pinten de azul turquesa, lindos. Este agosto tampouco puido ser. Quizais por iso quere que pase decontado o tempo. Que cambien a hora. Que volva a noite. Que todos os días sexan breves para que a primavera arribe de novo, rapidísima, ao seu portal. En abril vestirá as súas camisas de cadros, o pantalón vaqueiro, e volverán os seus ollos a iluminarse. En xullo esperará de novo por ela. Outra vez. Outra vez. Está convencido de que regresará calquera agosto. Como regresou Ulises da súa interminable viaxe. Sempre contan a historia ao revés.