Ciclomotor Lambretta. Corenta e nove centímetros cúbicos. Dous tempos. Tres velocidades. Depósito enorme. Era o soño do Celsiño. E un día puido cumprilo. Apareceu en Verín cunha Lambretta Servetta de cor verde magnífica. Entrou en Los Amigos e dixo que puxeran unha rolda de cubalibres para todos os que estabamos na barra. Era unha moto espléndida, e cando o Celso cabalgaba sobre ela, o vento movía os cabelos das árbores aplaudindo o seu paso robusto. Daquela non había que levar casco. Para que se quería. Caer da moto era menos malo que caer dun andamio. O Celso, que era pintor, nunca se levou ben cos andamios. El sempre quixo traballar pola súa conta. Foi un dos primeiros disc-jockeys profesionais de Verín. Pero a noite cansa. Que lles vou contar, eu, que son un disidente de todas as lúas. Polo tanto estivo mirando a maneira de ganar a vida sen precisar un xefe. Era un inadaptado. Melena loura ata os cadrís, de esquerdas, cando ser de esquerdas estaba prohibido, rock, nocturno, adoitaba ver o amencer dende as faldras do castelo de Monterrei. Un bohemio en sentido estrito. Por iso descoñecía que pasos dar para facerse autónomo. «Vivir pola miña conta e non depender de ninguén. Iso é o que quero, neno», díxome algunha vez. Eu contesteille que podería ganar a vida perfectamente pintando. Coñecía o oficio e non lle faltaba vontade. «Pero tes que facer algo de publicidade, Celso, os clientes non caen do ceo», aconselleille. O Celso dixo que tiña a ferramenta perfecta para a publicidade: a moto nova. Eu non comprendín nada ata que o vin. No depósito xigante da Lambretta, o Celso pegou un cartel feito á man. Dicía: «Se pintan pisos a domicilio». Era un bohemio.