É o máis novo da cuadrilla, aínda que xa pasou os corenta anos. Solteiro («De casar, hai que casar ben», di o Mariló). Astuto. Pel bronceada con aceite de coco. Camisa hawaiana, sombreiro trilby de cores claras, melena Richard Gere e un aire melancólico que leva tras de si o tergal feliz da noite. Anda obsesionado con México estes días. Ata onte eu ignoraba o motivo. Insistín para que me contase; porén, o Julito só me pedía que o acompañase a próxima semana ás festas de Avión. Contesteille: «Neno, prometín que en todo agosto non subo en coche. Estou farto de quilómetros». Miroume con desagrado e, sen aviso, cambiou de bar. Deixoume só contemplando o espectáculo de Verín verán. Atrápanme as miradas dos mozos namorados. Dos vellos namorados. Dos namorados, en suma. O mundo existe porque prenderon faíscas de lúa nos ollos da xente. Sen o amor somos cuarzo. «Déixate de parvadas», berra o Mariló mentres pide outros vasos. Fálolle da melancolía do Julito. Di que ten no caletre as festas de Avión e non lle sacas outra conversa. Cando nos descoidamos está cantando Guadalajara, El rey ou Voy a perder la cabeza por tu amor. Non é o mesmo. Corridos, rancheiras, boleros; de Luis Miguel a Juan Gabriel, de Vicente Fernández a Los Tigres del Norte. Onte non puido máis e confesounos o motivo desta permanente teima. Sacou da carteira dous recortes de La Voz. Un dicía: «Avión, el pueblo de Galicia donde veranean las mayores fortunas del mundo». O outro: «Avión, el municipio más rico de Galicia». Mirounos ao Mariló e a min fixamente. E con gravidade, serio, dixo: «Non vou quedar solteiro toda a vida». Quizais cambie de parecer e vaia con el ás festas de Avión. De casar, hai que casar ben.