Era unha muller portentosa. Ilustrada, vertical, un cabelo onde os paxaros da felicidade aniñaban coa primavera: plena de luz. Quedei colgado dos seus ollos azuis unha tarde de principios de xuño, tras a miña chegada ao traballo estival, Benidorm arriba. Polo día eu repartía propaganda da discoteca onde poñía discos nocturnos, cargados de funky e Donna Summer, tan ondulada. Foi o destino quen me cruzou con Ingrid, sueca superior. Eu fumaba Winston de contrabando. Ela tamén. Pediume lume. Creo que me puxen a tremer, porque un picadiscos de Verín non podía nin sequera imaxinar que unha muller como aquela se achegase a el. Caeume o paquete ao chan. Ela riu. Debeu ver na miña inxenuidade un motivo de confianza. Fixémonos amigos. Todos a perseguían. Os donos das discotecas ofrecíanlle pingües honorarios só por que sentase na barra a tomar copas gratis. Ela negábase. «Yo no soy un mueble, Carlitos», dicíame. Nunca souben de qué vivía. Sol, verbena, risas. Cando entraba na cabina da discoteca comigo e bailaba, eu sentíame o rei do mundo (vinte anos máis tarde chegou DiCaprio a dicir o mesmo no Titanic). Contábame as súas coitas cos varóns profesionais do cortexo, italianos principalmente, melosísimos. Un deles, Antonello, tiña fama de ser o don Xoán oficial da praia de Levante. Descapotable, pelo con brillantina, pel bronceada. Encaprichouse con Ingrid. Ela deixouse ir, astutamente, porque non soportaba a eses machos tan abundantes en Benidorm. Principessa, dicíalle Antonello, «te invito a una cena romántica, música suave, el rumor de la brisa del mar, una botella de vino... qué te parece, cariño». Ingrid contestoulle: «Muy poco vino, Antonello». E marchou. Unha muller portentosa.