Hai persoas nas que a vocación que presidirá as súas vidas aparece cunha rotunda precocidade. Sendo aínda neno, Kensuke Ishizu pediulle aos pais que o cambiasen de colexio porque prefería o uniforme doutro centro. Nacido en Okayama en 1911, Ishizu pertencía a un tempo no que estaba proscrito que un home amosase a máis mínima inclinación sartorial. Mais el teimou na súa fascinación polos modos occidentais de vestir, que consolidou durante a súa estadía en China nos anos da Segunda Guerra Mundial grazas á súa amizade cun oficial estadounidense que se graduara en Princeton. Foi por el que soubo, por vez primeira, da estética dominante nas elitistas universidades da costa leste, e das que tomaba o seu nome: o estilo da Ivy League.
Cando na posguerra Ishizu se decatou de que ninguén ofrecía un vestiario específico aos mozos xaponeses, foi inevitable que se inspirase nos modelos norteamericanos que tanto admiraba: chaquetas azul mariño, camisas Oxford con botóns no colo, chinos caquis, mocasíns. O éxito foi contraditorio: a rapazada abrazou a roupa da súa compañía, Van Jacket, ata o punto de crear unha tribo, os miyuki-zoku, que a sociedade deostaba como delincuentes. Ishizu viuse obrigado a facer pedagoxía: en 1965 patrocinou o libro de fotografías Take Ivy, resultado dun percorrido polos campus dos Estados Unidos, botando así a semente da obsesión nipona por replicar fielmente a roupa do antigo inimigo e que chegan ata hoxe, sexan vaqueiros (Kapital), prendas militares (The Real McCoy’s) ou camisas clásicas (Kamakura). A influencia é tamén perceptible nunha gran empresa que vén de empezar a operar en España: o pai de Tadashi Yanai, fundador de Uniqlo, xestionaba unha franquicia de Van, e, certamente, a súa sobriedade xeral é debedora da Ivy League.
Detrás da roupa, por moi anónima ou connotada que poida estar, agóchanse historias como a de Ishizu. Superar unha derrota apropiándose das prendas do vencedor ou subverter os códigos, de xeito que o que nun país viste a elite noutro distinto pode ser emblema da xuventude rebelde. O dito, inglés -«clothes maketh the man»- ou castelán -«el hábito hace al monje»-, está errado: sempre somos nós quen lle outorgamos significación ao que vestimos.