Vigo

Víctor F. Freixanes
Víctor F. Freixanes VENTO NAS VELAS

OPINIÓN

30 jul 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

A luz das rías. Branca e luminosa, que diría Cunqueiro. Cargada de enerxía. O alcalde e a Corporación Municipal encargáronme a lectura do bando do Día de Galicia o pasado mércores, e alá fun cos meus corenta anos de memoria naquela banda do mundo, pontevedrés de nación, pero que lle debo á cidade do Berbés practicamente todo: moitos dos meus mellores amigos, os meus fillos que naceron aquí, os meus primeiros libros, a madureza do xornalismo, unha parte importante do activismo cultural, experiencias profesionais e, por extensión, a miña identidade como ser humano e como cidadán. Non é a primeira vez que o digo nestas mesmas páxinas de La Voz de Galicia, nas que escribo de xeito continuado dende hai máis de corenta anos, ¡que xa son anos!: Vigo era o pulmón, o músculo, o motor, o entusiasmo da Galicia nova que daquela soñabamos, coa xenerosidade de quen poucas veces reivindicou para si, máis ben sumou esforzos e vontades para o común, mesmo dende os días históricos do galeguismo de Paz Andrade, Xaime Isla, Fernández del Riego, Cunqueiro, os Álvarez Blázquez, moitos deles non vigueses, pero que atoparon nesta cidade o pulo e o contexto necesario para vivir e sementar os soños. 

E incluso antes: os Cantares de Rosalía no obradoiro de Compañel en 1863, as paxinas de El Miño e La Oliva que diríxía Manuel Murguia, Eduardo e Alejandro Chao, Concepción Arenal en Pereiró, Ricardo Mella, El Pueblo Gallego de Roberto Blanco Torres e Portela Valladares…

Na miña intervención viguesa, o pasado día 26, fixen un repaso de experiencias e amigos: crónica sentimental, coma quen, crónica de agradecementos, que como os verdadeiros amores non exclúen a ninguén (outros lugares de Galicia onde labrei momentos importantes da miña vida), acontecementos e persoas que deixaron pegada, fuxindo na medida do posible dos que seguen en vivos e en activo, polo aquel de non acender agravios, e porque daquela a lista sería interminable.

Mais esquecín a alguén que quero traer agora a estas paxinas da memoria, pois nalgún momento formou parte importante desta crónica de afectos, non só miña, senón da xente do noso tempo, xunto co seu pai, Valentín, que xa tampouco está entre nós. Refírome a Xela Arias (1962-2003), poeta, tradutora, editora tamén, oficio que compartimos durante algúns anos en Edicions Xerais de Galicia, e que tampouco era viguesa, senón das terras luguesas de Sarria, pero que en Vigo vivíu e floreceu.

Morreu moi nova, esa vinganza escura que disque o destino exerce contra certos seres elixidos, mais deixou lembranza, que non quero esquecer. Tigres coma cabalos (1990). Darío a diario (1996), un dos poemarios de amor (ao fillo que se anuncia) mais intensos das nosas letras...

En novembro deste ano cumpriranse 14 do seu pasamento, tiña daquela 41, e levaba nos ollos a luz toda do mundo.