Era un bar único. Pechou hai meses, pero aínda perdura o seu recendo no lugar onde se despacharon cafés, bocadillos, licores e outras ambrosías como o frufrú, un refresco insólito que podiamos degustar nese lugar magnífico. Falo do Bar Chaves, situado no recanto que ocupaba o cruce da rúa Luis Espada e a avenida de Portugal de Verín. O señor Isaac, a señora Generosa e Suso, un dos seus fillos, foron os artífices daquel prodixio hostaleiro da miña tribo. Alí, xa o contei, durante un Tour de Francia presenciei como un cliente miraba o televisor sorprendido de que día tras día sempre fose de primeiro un corredor chamado Tête de la Course. Era invencible. E tamén a transformación dun cruasán en empanadilla. Foi un luns, antes das sete da mañá, cando os estudantes colliamos o bus da Villalón a Ourense. Aqueles días estaba cerrada a churrería da señora Celsa e Suso tivo que ir buscar uns cruasáns ao forno do Roscas; eran fantásticos, redondiños e lustrosos. Un descoñecido pediu unha copa de licor café e algo para picar. «Que quere», preguntou o Suso. O señor, mirando a barra, sinalou a bandexa de cruasáns e contestou: «Dáme unha desas empanadillas». Suso calou. O bar estaba cheo e non tiña tempo para explicacións. O home fruncía o entrecello entre grolo e grolo de licor café e bocado de cruasán. Ata que se fixo un silencio no bar, que era o mesmo silencio de cada luns: cando a tristeza de marchar de Verín nos consumía. Antes de saír, escoitamos: «Mire, barman, teño comido moitas empanadillas, pero como esta ningunha». O Suso esperaba o peor. Porén, o descoñecido só dixo: «Que as empanadillas non leven carne, vale […] Pero esta, por non ter, non ten nin cebola». Era un bar único.