Unha tarde Anita descubriu que o pelo de Toni tiña o recendo das cereixas. Outra, cando miraba os seus ollos de mar, pensou que alí nacera o paraíso. Así día tras día. Esperaba por ela á saída do colexio das monxas. Era unha nena. El, un adolescente. O amor, dicíame Anita. Anos despois estiven con ela en Benidorm, cando na pista os ingleses bailaban obladí obladá e ela agardaba por min á saída da discoteca para contarme. Cumprir anos é cumprir recordos. En ocasións pesan demasiado e un escríbeos para que lastimen menos. Recordo, por exemplo, o seu xersei azul mariño, a camisa celeste e unha saia que cubría os xeonllos. Os calcetíns tamén eran azuis, de algodón e inverno. Eu ía aos Salesianos, Anita ao Santo Ángel. Encantadora. Nas noites de lúa chea, no Mediterráneo, dáballe por pedirme volver. Pero onde. El, que durante un par de anos agardara por ela á porta do colexio, xa non a quería. Casou novo. Á forza, dicía Anita. Pensaba que algún día volvería esperar por ela: ese afán facía vivir a Anita, que levaba a Toni no seu brazo. Cando era raro ver unha tatuaxe nunha muller, gravou aquel nome na pel cruzado por un corazón que sangraba gotas de tristeza. Para sempre, díxome. Toni era o amor da súa vida. Eu, só un amigo. Pasei noites descalzo camiñando pola praia de Benidorm, con ela, melancólicos. Vinte anos recén cumpridos. Que linda era. Estes días dixéronme que non estaba (para nunca, Anita). Preguntei por ela á súa irmá, en Ourense, e contoume que decidira partir. A min ocorréuseme indagar se ao final conseguira estar con Toni. Díxome: Ven. E fun. Levoume a un recanto da cidade. Sentado, un home pedindo esmola. Mireino e nos seus ollos non puiden ver o mar. Pobre Toni.