Hoxe noméase o Consello das Mareas. Un heptasílabo alto: Con?se?llo?das?Ma?re?as. Combinados os heptasílabos con hendecasílabos dan lugar ás liras, estancias ou silvas, composicións en versos de arte maior e menor que outorgan aire italianizante ás estrofas poéticas. Os heptasílabos, tamén, forman os hemistiquios que compoñen as partes do alexandrino. Un verso poderoso: «La princesa está triste, qué tendrá la princesa». Catorce sílabas galopando a sonatina de Rubén Darío. Consello das Mareas, sete sílabas ás que lles faltan outras sete para construír un espléndido verso. Esa é a sensación que teño diante do «proceso mareístico»: algo falta. Ou será que ese algo me falta a min. Que non os entendo. Intento constantemente tal ventura, pero resúltame imposible. A min, que ata escribín de Faulkner ou Joyce, tan inintelixibles como profundos, e da prosa pleonásmica de Otero Pedrayo, dos contos enrevesados de Borges ou do fulgor das novelas máis crípticas de mestre Cela. Inténtoo, prometo. Resulta imposible. Como entender que se presente unha lista encabezada por Luís Villares, Primus inter pares, e obteña 894 votos dos 1.565 emitidos polo 82 % dos 1.903 inscritos. Enfronte, 630 votos. Non queren demasiado ao xuíz. Pregúntome por que. E tampouco o entendo. Porque Villares parece unha persoa honesta, capaz e bondadosa. Un deses políticos que mira en clave de sol. Pero que está na política extraviado: rumbo a ningunha parte.
E non entendo como é posible que tantos e tan impares poidan entenderse. En realidade non se entenden. Por tal motivo os que están con Villares querían restarlle poder a Villares; e os que non están con el, ou sexa, os dos 630 votos, pretendían darlle ese poder que os outros lle arrebataron. Así de complexo e enmarañado. Como un verso belísimo que ninguén nunca puido descifrar. Pero belísimo, en suma: «Évame Malú», que escribiu o encantador e orixinal e talentoso e bohemio Carlos Oroza. Como o capítulo 68 da Rayuela, de Cortázar, xenio entre todos os xenios, que redactou en glíglico: «¡Evohé! ¡Evohé! Volposados en la cresta del murelio, se sentía balparamar, perlinos y márulos». A semántica carece de semántica. Os significados mudan o curso da realidade para se converter en arte. O Consello das Mareas persegue, estou convencido, tal encomiástico fin. Por iso quero saudalos dende este artigo tan hermético e incognoscible como a realidade da súa formación política. Ata hoxe. Dende este sábado vinte e oito de xaneiro do ano 2017, todo ficará transparente como a prosa de Paulo Coelho e Pérez-Reverte. Ou non. Mañá, La Voz explicará qué sucedeu e o periodista encargado de redactar a noticia talvez quede sen palabras para explicar o inexplicable. Este bucle de rizos de mar informes sobre a area dunha praia con sabor a amorodo. Esta marea atlántica, e aberta compostelana, e ferrólica glosa sindical. Valposados en la cresta del murelio. Escribo por non poder parar ese heptasílabo furioso. Gloria en verso de arte menor: Consello das Mareas. Évame Malú.