Era como Brigitte Bardot. Mirada felina, ollos pintados con rímel, melena loira frondosa, curvada, un metro sesenta. A beleza. Cada vez que vou ao Carballiño falo dos seus andares e do seu bailar harmonioso, melódico, pero aínda non souberon darme conta daquela muller portentosa. Algunha vez apareceu unha dama de características similares nunha das miñas conferencias. Pero non. Non era ela. Coñecina hai varias décadas. Un 22 de decembro, día da lotería. Sala de festas Paulino, Seoane, O Carballiño. Entón aínda se bailaba a música lenta nas discotecas. Alá fomos os da miña cuadrilla. Conducía o Agustín. E, como sempre, acabou discutindo con todos os da furgoneta. Porque se todo o mundo opina negro; Agustín, branco. Estes días andamos alborotados por culpa de Bob Dylan. El, que non merece o Nobel. Eu que si. E non hai barra de bar que resista o noso ímpetu dialéctico. Foi el quen pagou a miña entrada na Paulino. Vamos, poeta, dixo o Tin. Eu levaba, como agora, unha libreta onde anotaba versos (a maioría, nefastos). Entramos. ¿Un cubata?, preguntoume o Tin. Licor 43 con cocacola. Todos bailaban o lento e eu, coa miña libreta, intentando edificar un soneto. Ata que a vin. A ela. Fíxome tremer a súa mirada cósmica. Non era para min. Aínda así, impulsado polo Licor 43, atrevínme a musitar: ¿Bailas? Contestou, diante da miña sorpresa: Si. Nunca soñara eu ter entre os meus brazos unha odalisca, ninfa, náiade como aquela. Acheguei os meus labios á súa orella. Reciteille algo de Neruda. Mireina. Miroume. Proclamei: ¡Que ollos máis lindos tes! Ela, impertérrita e distante, respondeu (literalmente): «Bueno, home, bueno, o importante é ter salú». Era como Brigitte Bardot. A beleza.