O pai de Toñito non lle daba moita importancia á lectura. Para el o primordial era o seu traballo de pintor. Por ese motivo Toñito quedaba sen vacacións cada verán. Xa dende moi pequeno o pintor levábao con el aos pisos que decoraba. Así, mentres o resto iamos ao río, Toñito pasaba calor mirando cómo traballaba o pai. Daquela tiñamos seis ou sete anos. Era a idade en que empezabamos a distinguir as letras. Un dos máis espilidos era Andrés, o fillo da señora Carmen. Hoxe anda de avogado en Vigo e vémolo de tarde en tarde, algún entroido ou tomando o viño do mediodía na noiteboa. Andrés aínda recorda a Toñito, desaparecido de Verín hai décadas. Lembra cando a súa nai chamou ao pintor para darlle unha man ás habitacións da súa casa. A señora Carmen presumía do listo que era Andrés. Xa sabe ler perfectamente, dicíalle ao pintor. O pintor contestaba: o meu Toñito tamén. E miraba con orgullo ao fillo, sentado nun recanto do cuarto, contemplando absorto as brochas. A señora Carmen chamou a Andrés. Amosoulle a cartilla das primeiras lecturas, a toda cor, con imaxes de froitas e verduras e obxectos diversos. Sinalaba un plátano e Andrés dicía: plátano. Unha silla e Andrés: silla. Unha locomotora: tren. O pintor pensou que aquilo era unha afrenta e quixo tamén presumir de descendencia. Colleu a libreta que tiña na man a nai de Andrés. Vén aquí, neno, díxolle ao fillo. Co dedo indicador amosoulle unhas cereixas e Toñito, amodiño, leu: cee?ree?zaa. Logo un racimo: uu-vaas. Por fin, unha mazá ben redonda, sen rabo e moi colorada. Toñito parou un momento. Tiña dúbidas. ¿Qué pasa, Toñito?, le, anda. E Toñito dixo: Tooo?maaa?teee. O pai de Toñito non lle daba moita importancia á lectura.