Eu quero que as estrelas brillen máis brancas nas noites brancas, frío frío, de novembro. Que a lúa non sexa de prata senón de nube, e que ti poidas deitarte nela cando a cabeza non permita durmir. Eu quero. Reconquistar os territorios perdidos, por exemplo aquel onde son posibles aínda todos os verbos cálidos da tenrura. Eu quero. Que queden para ti mil capítulos de gozo, alegría e contento, no caderno futuro por escribir. Quero que chovan caricias en lugar de gotas e que todas as gotas, tamén as bágoas da tristeza, saiban acariñar (acariñarte). Que todos os imposibles se volvan posibles. Que Abel gane a última batalla contra Caín. Quero que non perdas un minuto do teu tempo con aqueles que non merecen un minuto do teu tempo. Que perdoes aos que merecen o teu perdón. Que abraces aos que tantos abrazos debes. Quero que renuncies á tristeza de modo permanente e que ilumines o ceo negro cos teus ollos negros, marróns, verdes ou azuis vikingo. Que teñas quen che conte contos con final feliz. Que non te sintas soa, só. Quero que deixes para mañá todo o que non queiras facer. Que non te obriguen, nin empuxen: detesto o verbo manipular. Que aprobes todas as asignaturas pendentes, por exemplo esas que deixaches olvidadas no caixón de sastre (desastre) da infancia: o Scalextric, a boneca que camiñaba ao portal de Belén, o xogo de carpinteiro, o disfraz de Brancaneves ou capitán Trueno. Eu quero que te estimules, enardezas, animes, sintas, ames e desames, corras, bailes, que escoites a música dos paxaros de outono. Que unha sinfonía faga eco cando pronuncias «Bos días». Que te revivas. Eu quero que as estrelas brillen máis brancas nas noites brancas, frío frío, de novembro.