Síntome no ollo do furacán: no meu garaxe descansan un Volkswagen e un Toyota, e ao pensalo percórreme un calafrío. ¿Quen pode fiarse hoxe en día dos fabricantes de automóbiles? Uns mentiron coma pericos para sacar uns dólares a conta da contaminación do planeta, e os outros, de súpeto, aparecen decorando as escenografías tan curradas dos terroristas do Daesh. Entrementres eu, que fixen alarde ecoloxista mercando, respectivamente, un dos coches con menos emisións e un dos primeiros híbridos do mercado, bato de fociños coa ardente actualidade que me converte en financiadora, desde o garaxe da casa, de estafadores e terroristas. A globalización é así: un par de mentirijillas de nada, e alá vai unha a sentirse culpábel pola fin do mundo e polos asasinatos en masa de Siria.
Deixo o traballo e baixo ver se seguen aí. Téñolles un pouco de medo e non podo evitar pensar en Terminator. O que máis pavor me provoca, con todo, é o Toyota Prius, que, malia as silliñas de bebé que deberían entenrecer o seu asento traseiro, semella mirarme cos faros ben abertos coma se me recriminase andar pola casa sen o hiyab. O outro, apagado e tranquilo, ten cara de non ter roto nunca un prato, pero xa se sabe, eses son os peores.
Despois de pechar con chave a porta do garaxe, volvo ao ordenador e véxoo inmóbil, apagado, sen rastro desta columna delatora. Premo vinte veces o botón e non reacciona. Miro no enchufe, percorro cada cable e todo semella en orde, pero non cabe dúbida de que o mataron. Non me cabe dúbida de que estou ante o modus operandi deses dous seres diabólicos que campan felices no garaxe, e a mensaxe é clara. Non hai quen se libre: imposíbel vivir sen financiar o mal.