Son tres danzando sen arnés entre as bigas de ferro do tellado que constrúen. Por veces miran para min e a nosa piscina faise insulto. O negro ergue e baixa a carauta de soldador cunha alegría que me fascina, e imaxino que pinta no ferro palabras dun país distante. Penso que lle puxen a esta columna un título facilón, pero segue facéndome graza esta acepción galega do tórrido ferragosto romano: traballar soldando ferros en pleno agosto; á esquerda, unha piscina con escritora e tumbona; á dereita, a ría de Pontevedra azulísima inzada de bateas; diante, o mar; ás costas, a obra sucia; e enriba, o sol brillante do verán. Un reloxo dá catro badaladas. Por detrás da máquina da soldadura, as carricantas.
O soldador volve erguer a carauta. Todos súan. A el vénlle unha lembranza dun deserto e unha viaxe, e o outro, que se cadra lle leu o maxín, lánzalle unha botella de auga que pinga no cemento. «¡Que frío vai!», bérralle. Rin os tres e míranme. Eu, que me sinto desde hai tempo coma un insulto pequenoburgués nesta estampa, sorrío. «¿E ti que escribes?», bérrame de súpeto un deles rompendo a cuarta parede entre nós. «Unha columna de xornal». «¿Sobre que?», dime o outro. «Aínda non o sei», minto. Calan, e sei que pensan en aportar ideas. O soldador achégase con decisión á beira do tellado, e por un intre imaxínoo saltando á piscina ao berro de «¡Iaha!». Coa carauta na cabeza, as luvas, o traxe e a soldadora na man, parece un guerreiro bonito. Teño medo de que me mande escribir sobre os mil corpos negros afundidos no Mediterráneo que soñaron ser soldador no ferragosto onda o mar. «¿E por que non escribes unha historia de amor?», dime co sorriso máis grande da ría.