Pena capital

Inma López Silva
Inma López Silva CALEIDOSCOPIO

OPINIÓN

17 ago 2015 . Actualizado a las 05:00 h.

Os cárceres son eses lugares nos que agochamos as historias máis tristes, porque se as aireásemos, obrigaríannos a vérmonos no espello da propia vergoña. De feito, algo hai de certo na curiosa polisemia da palabra pena: que te priven da liberdade para sempre é peor ca matarte, pois é unha constatación de que se perdeu a esperanza de que volvas ao rego das persoas dignas, coma se foses un animal e non un humano. Velaí a diferenza entre un cárcere xusto e un cárcere inxusto: uns sistemas penitenciarios cren na redención e outros non, e di moito dunha sociedade pensar que vinte ou trinta anos non abondan para que un tolo se trate, un mozo impulsivo se calme ou un erro se emende, mesmo se o erro o comete o xuíz. Si, as dos crimes son todas historias tristes aínda que nos custe entendelo. Incluso a do pai que esnaquiza as fillas ou o que lle pega un tiro á familia; o ex mozo que esqueceu que un día amou á muller que asasina; ou esa que esgana o bebé porque asegura que ten o demo no corpo. Si, son historias tristes que apodrecerán no cárcere e que, coma todo, esqueceremos porque preferimos tomar o sol e ir de cañas. Pero quen non apodrece, por desgraza, son os morbosos e fariseos que, sen ter onde caer mortos coa canícula, dan corda á súa vocación xusticeira pedindo cadeas perpetuas e penas de morte, coma se en España fosemos todos os pistoleiros máis rápidos ao oeste de Texas.

Moito temo que perdemos a marchas forzadas o sistema xudicial garantista que nos situaba entre os herdeiros da fermosa lectura ilustrada do ser humano, para aproximármonos á condena a golpe de papel cuché, en plan Far West. Que noxo.