Xúbilo

Inma López Silva
Inma López Silva CALEIDOSCOPIO

OPINIÓN

05 abr 2015 . Actualizado a las 05:00 h.

Quen son esas mulleres de idade indefinible, vestidas nun estilo coidadamente desenfadado, que van apuradas a todas partes? ¿Quen son as que nutren presentacións de libros e conferencias? ¿Quen son esas que sorrín nas terrazas en canto sae unha raiola de sol e que relean nos delicatessen a media mañá? Son un estraño reduto que, xa con certa idade, fixo realidade unha parte do soño igualitario polo que loitaron cando mozas. Esas mulleres, xubiladas que levan con orgullo nestes primeiros días de primavera os seus sesenta e tantos como levaron no seu día as melenas con raia ao medio e os moños altos cuxa feitura outras procuramos agora en Internet, son unha lembranza constante de que aquela loita polo traballo e pola fuxida do fogar e aquela maternidade escravizante tiña un sentido alén do político, un sentido persoal, vital, no que agora recollen os froitos dunha vida máis ou menos plena na que a loita feminista dos sesenta e dos setenta nos semella a moitas unha fonte da mocidade infinita desde a que seguir dando leccións. ¿Como serán dentro de cincuenta anos as adolescentes que hoxe soñan con ser nais amantísimas e pedir medias xornadas para criar mellor os seus fillos? ¿Quen serán esas rapazas que, segundo as estatísticas, soñan co día do seu casamento e que, nos tempos da liberdade sen límites, deciden condicionar a súa vida á dos mozos en quen admiran as virtudes dos ciúmes, o sentido de pertenza e a agresividade? Serán, quizais, como aqueloutras vellotas de só cincuenta anos que, enfundadas en roupas negras e panos na cabeza, non coñeceron outra vida cá escravitude dos fillos e a casa e que hoxe descoñecen a vida tola das cidades galegas nas mañás de primavera.