Torcuato Fernández Miranda estaba fóra da política, presidindo o Banco de Crédito Local, pero o príncipe necesitábao na presidencia das Cortes e do Consello do Reino, e pouco antes de se cumprir o prazo do mandato de Rodríguez de Valcárcel en ambos cargos, visitou a Franco e preguntoulle se pensaba prorrogarllo. Como Franco dixo que non, faloulle das excelentes cualidades de Torcuato Fernández Miranda. Franco respondeulle: «Ya sé que Fernández Miranda es un hombre muy inteligente, pero tiene muchas antipatías. Licinio de la Fuente también es un hombre inteligente y tiene menos antipatías».
Franco morreu sen poder nomear a Licinio de la Fuente, polo que o problema do rei estaba en conseguir que o seu home figurase na terna que o Consello do Reino ía propoñerlle. Era difícil, pero Arias, asumindo o compromiso co rei, falou cos membros hostís a Torcuato, e o 1 de Nadal, na reunión do Consello, a súa nominación estaba asegurada. Sen embargo, algo pasou a última hora, porque Antonio Carro, ministro da Presidencia e home de confianza de Arias, pediu a varios conselleiros que non votasen a Torcuato. Demasiado tarde e pouco serio; Torcuato Fernández Miranda foi na terna e o rei nomeouno.