A fórmula elixida polo rei Juan Carlos para comunicar ao mundo a súa abdicación subliña, na miña opinión, o carácter voluntario e libre desta, e a continuidade da institución.
O rei prescindiu nesta solemne ocasión do Nós maiestático. A primeira persoa do singular pon en primeiro plano o eu do monarca, que toma unha decisión de gran transcendencia: «Decidín poñer fin ao meu reinado».
El decidiuno, non é a morte a que vai traernos un novo rei, senón que este recibirá o cargo do que aínda exerce a soberanía. Tampouco deixa o poder obrigado pola enfermidade. Elixiu o momento en que se encontra recuperado dunha doenza que o converteu por algún tempo nun inválido. A súa axenda de traballo dos últimos días demostraba que podía seguir exercendo as súas funcións. Tampouco se foi empurrado pola vontade dun pobo, manifestada a través dunha revolución, como foi o caso de Alfonso XIII. E estaba a recuperar a súa tradicional popularidade.
O que decidiu foi «poñer fin ao meu reinado», que soa como poñer fin á miña vida, palabras que transmiten a dor que toda renuncia produce, pero inmediatamente, engade «e abdicar a Coroa de España».
Vaise a persoa, pero mantense a institución, transmite, como a el llela transmitiron, a Coroa, que «encarna a estabilidade, que é sinal de identidade da institución monárquica». Oxalá que as súas palabras sexan proféticas.