Nunca me dixeron tan alegremente «¡un euro con vinte céntimos!», e iso cóllete por sorpresa, sobre todo cando estás á fin dun deses días intensos, bochornosos, coa fame dunha cea tranquila agardando por ti na casa. Por iso non tiña intención de facerlle moito caso a ese cobrador dun aparcadoiro do centro de Santiago. «Creo que teño xusto. Un segundiño», díxenlle centrada na cea e no bochorno. «¡Vale!». Outra vez utilizou ese ton tipo «¡Bo Nadal!» que, desta vez si, obrigoume a erguer os ollos do moedeiro e mirar ao artífice da alegría convertida en cobro de párking. «Era un euro con vinte», repetiu sorríndome, seguramente porque creu que me esquecera o importe. Non puiden evitalo: «Que contento estás, ¿non?».
Fixeime entón en que aquel home capaz de dicir desde o alto dunha nube «un euro con vinte» e facerme feliz era alguén nin novo nin vello, cuns ollos azuis fondísimos, seguramente porque as enruguiñas incipientes que os enmarcaban lle daban á súa mirada o ar de quen xa viviu tempo abondo para que os infortunios lle deixaran marca. Por un intre pensei que ía tomar a mal a miña ousadía de rachar coa cuarta parede que lle outorga a blindaxe do cubículo onde soaba nun minitelevisor un programa de comedia. Pero non. O seu sorriso foi deses que inundan a cara enteira e converten en casuais as enrugas dos infortunios. «Estou, si», calou para contar as moedas e seguiu, «hoxe é o meu primeiro día de traballo, despois de tres anos no paro. Non podo ser máis feliz». E contaxioume con esa alegría simple que tamén existe neste país onde non é certo que a realidade supere á ficción só nos horrores.