O país no que vivo disque ten o defecto de estar cheo de galegos, e por iso inzou as súas prazas e encrucilladas de monumentos ao emigrante. O país no que vivo inventou un modelo estético no que o summum da beleza é un sacho con pegatinas e un hórreo coas columnas de formigón. O país no que vivo ten príncipes que comen berberechos e patacas, compite con Mónaco no glamur das agrobervenas e asumiu que o colmo da dificultade culinaria é botarlle allada ao peixe cocido. O país no que vivo ten un humor que ninguén máis entende e que serve para que os emigrantes dos monumentos se abracen na Cochinchina e pasen de volver. O país no que vivo estrágase coa calor e secou lagoas enteiras na procura de máxicas cidades asolagadas, pero a falta dun idioma, ten dous completos e outro resultante da mestura dos anteriores, riqueza que aproveitou para artellar todo un sector produtivo a conta da lingua que non lle gusta a ninguén. O país no que vivo ten dous himnos e catro bandeiras, tres escudos e un estatuto que non se atreve a ser Constitución. O país no que vivo elixiu para si un patrón doutro país que está soterrado sen que se saiba se é el, ela, ou elo, se un, dous ou tres, se sobe ou baixa. O país no que vivo aproveita a festa nacional para discutir por celebrala xuntos, separados, de un en un, de dous en dous ou de tres en tres, e é o único país do mundo que, malia ter un farrapiño industrial en lugar dun tecido, ten monopolios para manifestacións, escritores e tumbas de próceres. O país no que eu vivo é tan estupendo que calquera, menos eu, estaría desexando marchar e deixarllo aos galegos para que acaben de estragalo.