Nunca me pareceu que o paradigma ideal para educar nenos nas bondades do deporte fosen vestiarios repletos de posadolescentes multimillonarios con tendencia ao suspenso, a cuspir no chan e a resolver problemas ás patadas e cacholadas. Xa sei que isto, no país de ¡La roja! non é moi popular, e máis de un dirá que o escribo porque son muller, coma se non houbese un fútbol feminino estupendo, e coma se non soubese que os beneficios do deporte non están, precisamente, nos deportes que xogan á venda televisiva. En fin, que vou farta de tanta hipocresía nesa prensa deportiva que me toma por parva e quere facerme crer que o fútbol é exemplo de comportamento, coma se os clubes estivesen ao día nos seus impostos, coma se todos os entrenadores tivesen que ostentar o boísmo cínico (agora sabemos que falso) de Guardiola, e coma se xogar moi ben ao fútbol fose sinónimo de perfección cidadá.
Por iso me aledo de que a Messi, que seguro que non ten nin idea de cómo se fai a declaración da renda, o collesen en pecado, no mesmo delito que non toleramos aos políticos pero si aos futbolistas e a boa parte da poboación. Porque Messi non era nin deus nin un santo, e porque o fútbol é, coma todas as cousas que moven cartos ás moreas, do peoriño que temos.