Algúns días a actualidade destracéxase e faille sitio á necrolóxica. Todo dá igual cando os grandes nos deixan, e unha non para de pensar no inxusta que é a morte que leva consigo aos bos e deixa estar os malos, eses aos que tantas horas e tanta tinta de prensa dedicamos. Hoxe irrómpeme na escrita un deses grandes que se foi levando consigo o talento que as escritoras envexamos aos actores: subir a un escenario e ser outro. A Xosé Manuel Olveira, Pico, vímolo en innúmeras horas de televisión e cine, mais déixenme que evoque os seus papeis no teatro onde lograba o que poucos acadan: emocionar, sexa coa tenrura de Sinbad, ou coa loucura dun maltratador en A piragua.
Co meu admirado Pico, eu gardo unha lembranza persoal dunha tarde de cafés e whiskies na que deixamos de falar de traballo para comezar a falar do mundo e descubrimos, nunha rima da vida, que eu era a nena das coletas que xogaba no portal e el o actor que vivía no soto. O actor que, mentres eu tomaba bocadillos de Nocilla, facía este teatro que existe porque xentes coma Pico deixaron a pel en construílo. E aínda tivo que ver como outros llo destrúen.
Pico baixou o pano e deixounos orfos de historias, de mundos e de teatro. Marchou, cos seus ollos fondos e escuros, co seu sorriso a medias, e esa expresión semiasustada e semitranquila de non ter roto nunca un prato que só transformaba tralas cámaras e baixo a grella de luces. Oxalá Pico se converta nunha desas fantasmas que disque habitan en todos os teatros e, así, a súa arte fique sempre no escenario.