Noite de Reis

Víctor F. Freixanes
Víctor F. Freixanes VENTO NAS VELAS

OPINIÓN

06 ene 2013 . Actualizado a las 07:00 h.

Andan os papanoeis pendurados das fiestras das casas que parecen suicidas. «Son os tempos», dime un amigo. Quen inventou estes monecos non contaba con semellante espectáculo: a resaca do Nadal. Neste aspecto, os Reis Magos son máis discretos. Veñen de noite, caladiños, e vanse sen facer barullo. A saber por onde andarán a estas horas, xa de regreso? Os máis vellos pasamos a noite lembrando a nosa infancia, ¡as mañás luminosas do día de Reis! Non recordo unha mañá deste día na que non houbese sol. Na Pontevedra da miña nenez, os pais sacábannos coa roupa de domingo á praza da Ferrería a pasear os regalos: un camión de madeira para meu irmán e unha escopeta de corchos para min. Teño unha fotografía diante da fonte da praza na que aparecemos os dous moi dereitiños, lucindo os regalos coma trofeos.

A lembranza máis pintureira que teño dos Reis Magos é do ano 58 ou 59. A alguén se lle ocorreu encargarlle a organización da cabalgata ao Club Vespa pontevedrés e alá fomos, meu irmán e máis eu, co meu avó, a esperar os Magos na vella estrada de Ourense, diante do Gran Garaxe, xunto cunha morea de raparigos, todos ao mesmo. Daquela aínda non entrara a televisión. O espectáculo dos Reis era o gran acontecemento.

Supoño que os pontevedreses quixeron darlle ao asunto un punto de modernidade. A vespa era o vehículo de moda. Lembrade Vacacións en Roma (1953), con Gregory Peck e Audrey Hepburn. Botamos unha chea de tempo sentados na beirarrúa, aterecidos de frío, ata que de súpeto alguén saíu ao medio da estrada e deu unha voz: «¡Velaí veñen!». Os Magos? Coma foguetes. Foi un escándalo. Empoleirados nas motos pasaron coma lóstregos por diante da rapazada que, con ollos pampos, non daba crédito. Meu avó tróuxonos de volta para casa botando pecados. ¿Qué clase de Reis eran aqueles? Camelos non podían verse naqueles tempos, agás nos cromos e nas estampas. Pero polo menos cabalos? ¿A quen se lle ocorreu o das motos? A polémica durou semanas, mesmo houbo protestas no Concello.

Pero aquela noite houbo algo máis, por iso me quedou gravada. Xa de volta na casa, logo de cear, con todo preparado para meternos na cama, «a ver se se acordaron de vós con tantas présas», protestaba o avó, alguén petou na porta de fóra. Viviamos nun cuarto piso, setenta e oito chanzos, sen ascensor. Meu irmán, que había ter daquela cinco ou seis anos, non quería abrir. Tiña medo dos ollos dos gatos que andaban polos tellados. «¡Abre a porta, Sesiño!». Alá foi. Houbo un silencio e, dende o fondo do corredor, sentín a súa voz: «¡Hai un romano nas escaleiras!». Co casco desencaixado, coma nos contos de Astérix. «¿Viven aquí os fillos de Vituco?». Asomámonos ao pasamáns e alí viñan, ¡os Reis Magos!, subindo os catro pisos, turrando das pesadas capas de pano, termando das coroas, que se lles descompoñían co esforzo. Meu pai convencera os seus amigos das vespas para que visitasen os meniños, que o ano anterior perderan a nai. Deixaron o camión e a escopeta e, discretamente, desapareceron.