ACABA de revelar a policía que entre as pertenzas que lle encontraron a Bernardo Provenzano, o xefe da Mafia siciliana, cando o capturaron o mes pasado en Corleone, estaba unha cassette coa música de O Padriño. Como se sabe, a Provenzano, que levaba máis de corenta anos escapado, atopárono no lugar seguramente máis inesperado: a pouca distancia da súa vila. Outros grandes delincuentes cambian de pasaporte, fanse a cirurxía estética ou edifican unha mansión nas selvas de Colombia, pero este Provenzano elixiu a estratexia contraria: a de non ir a ningures e acocharse nese lugar inmenso que é a mediocridade. «U Trattori» (O Tractor, que era o seu alcume profesional) dirixía un imperio do crime e o soborno mentres vivía nunha pobreza franciscana, coa única compaña das súas ovellas e a dun radiocassette vello a pilas no que, polo que agora se sabe, soaban seguido O Padriño e Julio Iglesias (a policía tamén atopou un par de cassettes del entre as pertenzas do mafioso). «Ten o cerebro dunha pita pero a puntería dun anxo», dixera del unha vez Luciano Liggio, outro célebre mafioso (no Ceo particular de Liggio, polo que se ve, ata os anxos ían armados). Pero o certo é que Provenzano sobreviviu a a todos os xefes da Mafia, Liggio incluído. Renunciou ás comodidades da vida e da tecnoloxía. Non tiña teléfono e cando apareceron os móbiles non quixo nin saber do asunto. Curiosamente, o ideal do ecoloxista nunca se encarnou seguramente mellor que neste mafioso que ignoraba os avances da Ciencia e prefería comunicarse por medio de pizzini, os anaquiños de papel reciclado de libretas nos que debullaba as instruccións para matar a este ou aquel. Provenzano, que non tiña televisión nin radio nin recibía os xornais, pouco sabía logo do resultado desas mortes. Era o Calígula de Camus e os dous personaxes de Esperando a Godot, os tres nun só. Funcionoulle. Cando os carabinieri finalmente irromperon na súa cachoupa, atoparon a un ancián de 73 anos vestido como para ir correr, fervendo sopa nun forniño e, quero imaxinar eu, o vals de O Padriño soando de fondo, ese vals que compuxo Nino Rota e que é como a música do tempo que transcorre, monótono, xirando en espirais descendentes, ata que a música finalmente se apaga. Pode que por un momento o home non soubese se quen chamaba á súa porta era a Lei ou a mesma Morte que o viña buscar como nos contos sicilianos de fantasmas.