«Teño o corazón danado por pasar 48 horas esperando por un cateterismo»

lucía rey texto BARALLA / LA VOZ

LUGO CIUDAD

OSCAR CELA

Relata las desventajas que padeció al ser tratado de cáncer lejos de Lugo

01 jun 2014 . Actualizado a las 07:04 h.

En marzo del 2013 José Dono sufrió un infarto. Como en el Hospital Universitario Lucus Augusti no había hemodinámica, pasó dos días ingresado antes de ser trasladado al hospital de Santiago para que le abriesen la arteria, ya que el de A Coruña estaba saturado. «Teño o corazón danado por pasar 48 horas esperando por un cateterismo», explica este vecino de Baralla de 46 años, a quien poco después, en junio, le diagnosticaron un cáncer. «Estábame recuperando do infarto cando me apareceu un bulto na boca, e como en Lugo non hai maxilofacial, deriváronme á Coruña», cuenta. «Operáronme, e a principios de agosto empecei as sesións de radioterapia tamén na Coruña porque en Lugo non hai», detalla el hombre, que relata su dura experiencia para reclamar que se dote al HULA de los servicios de hemodinámica 24 horas -«a sala só funciona de luns a venres de oito a tres, e eu infartei un sábado», expone-, radioterapia y medicina nuclear.

Sus argumentos son demoledores. Durante 26 días consecutivos, Yohanna, su mujer, tuvo que conducir a diario hasta el hospital coruñés Labaca para que él recibiese una radiación que dura apenas un minuto. Eso los obligó a mudarse desde Lugo, donde vivían hasta entonces, a Baralla para que la madre de José pudiese cuidar de los dos niños de la pareja, que tienen 13 y 2 años.

Adelgazaba medio kilo por día

Ciento treinta kilómetros de ida y otros tantos de vuelta. «Entre a viaxe e a espera botaba case catro horas, pero a xente que vai na ambulancia aínda bota moitas máis [...] Os primeiros dez días parece unha tontería, lévalo ben, pero chega un momento no que non podes comer, case non podes andar, tes a boca seca, moléstache a luz, moléstache o aire, un día estás acatarrado, outro dóeche a cabeza..., e ao día seguinte tes que ir outra vez aínda que non durmiras. Viaxar nesas condicións é moi duro. Os últimos 15 días adelgazaba medio quilo por día», lamenta.

En su opinión, los políticos y los responsables del Sergas se centran en los números y en las estadísticas, sin valorar lo suficiente el aspecto emocional que rodea a los pacientes. «O cáncer é unha enfermidade na que necesitas moito ánimo, moita forza, e que te teñan que atender tan lonxe da casa complícao todo», sotiene Dono, que todavía hoy sigue yendo cada 20 días a A Coruña para controlar el tumor. Además, hace poco sufrió otro amago de infarto.

Más de 700 lucenses al año

Su madre y su hermana también han padecido cáncer. La segunda tuvo que desplazarse a A Coruña a diario para recibir tratamiento porque Lugo carece de un servicio que cada año obliga a trasladar a más de 700 lucenses. «Falo ben da Seguridade Social porque grazas a ela estou aquí e recuperándome, pero como enfermo tocáronme tres cousas que non hai en Lugo e sei que estaría máis tranquilo aquí», apunta. Y concluye: «Os médicos dinche que é moi importante ser positivo nesta enfermidade, pero para iso téñennos que botar unha man».

jo