Lemos: Cinema Palleiriso, o cine dentro dun pallar que homenaxea a Cinema Paradiso

O seu traballo é contar contos. Non é unha frase dita, senón a verdade. Anxo Moure (Chantada, 1963) leva toda a vida dedicándose a narrar historias. Unha paixón que lle vén do cine e pola que lidera nunha aldea da Ribeira Sacra, na que apenas quedan casas, unha das salas de proxección máis especiais do mundo. «O que sexa que remates facendo, ámao», dille o vello Alfredo a Totó en Cinema Paradiso (Giuseppe Tornatore, 1988). Mentres o neno da película italiana marcha da vila para triunfar na capital dirixindo películas, este Totó de Chantada seguiu outro camiño. En Garabelos, no antigo pallar da súa avoa, montou o seu propio cine. Chámase Cinema Palleiriso. «Isto é realismo máxico», di Anxo.

DE COIRA A REDFORD

A sala ten capacidade para acoller a cen persoas. Butacas son menos de 40, que foron aproveitando de cines que pecharon. Para cando hai overbooking están as alpacas. «Todos alucinan, se un día se entera Robert Redford, vén aquí facer o Sundance», bromea Anxo. Quen si veu xa a unha presentación foi o guionista Pepe Coira, irmán do director Jorge Coira (Hierro).Tamén Marcos Pantoja, que non se quixo perder o pase de Entre Lobos no Cinema Palleiriso.

As entradas son simbólicas, un cacho de folla de loureiro. «Cando chove, tes dúas bandas sonoras. A da película e a da natureza», describe Moure. Conta coa colaboración da Federación de Cineclubs de Galicia (Feciga) e do Cineclub Os Papeiros. Tamén, coa dun dos seus fillos, Brais. «Este é un proxecto que facemos entre todos. O cine sempre está aberto. Aquí non hai subvencións», remarca. Anxo Moure tamén presume: «Teño unha cicatriz de cine. Cando era pequeno miña nai castigoume sen ir ver Hatari! (Howard Hawks). Enfadeime e corteime cun cristal. Nin Luis Tosar pode dicir iso».

Cinema Palleiriso é o cine co que están rescatando unha aldea de Chantada. No concello (8.324 habitantes) quedaron sen salas hai tempo. Hai que ir a Monforte, Ourense ou Lugo. «Hai nenos que ven aquí a súa primeira película no cine. Cando eu era cativo era moi distinto. Tiñamos máis dun en Chantada e, na casa, polas noites, mirabamos a Félix Rodríguez de la Fuente, nada de Supervivientes».

Son os usuarios maiores os que máis o conmoven. «A señora Alicia ten 97 anos, camiña con dous bastóns e non se perde unha proxección. Nin as de cine de autor! Iso si que é bonito. Ver á xente aquí, reunida. Un emigrante que non puido conter as bágoas. Antes, neste pallar gardaban herba, agora imaxes, emocións. Este cine non é algo para a xente de fóra, senón para os veciños», destaca Anxo.

A orixinalidade do seu proxecto fixo que medios de comunicación nacionais e ata xente de Portugal se achegase ata o Palleiriso. «Eu son moi cunqueiriano. Roma, città aperta (Rossellini) e Ladrón de bicicletas (Vittorio De Sica) abríronme a mente», conta.

O Palleiriso é tamén un cine sustentable. «A calefacción son as mantas, o café e as castañas asadas. Estamos obsesionados co cemento, coas emisións de CO2 en grandes teatros para quentalos», explica Moure, famoso polo seu compromiso medioambiental. Dirixe a Casa das Árbores, un espazo con centos de árbores, de máis de 30 especies distintas, e percorre os colexios de Galicia como contacontos. «Sigo o protocolo Cuco contra o cambio climático. Vou en tren, en patinete ou en bici, fago 50 quilómetros nela. Aos rapaces interésalles máis como chego que a historia», sorrí.

FAN DE GRETA THUNBERG

No mundo, lamenta, hai moitas Greta Thunberg ás que ninguén presta atención, pero tamén subliña: «Levo máis de 40 anos militando en grupos ecoloxistas. Fallamos na educación ambiental. Nós, as escolas, os pais, os concellos, a sociedade. Greta está a dar esperanza, sobre todo, aos rapaces, e iso é precioso. A súa mensaxe. O meu fillo pequeno, Martiño, está alucinado con ela. Sempre que aparece alguén así, queren destruílo. Claro que non pode ser 100 % coherente. Eu tampouco, ás veces vou en coche. O purismo só leva ao fanatismo». E para alguén que cre no cine como ferramenta pedagóxica, «a cultura ten que ser a vangarda da educación ambiental», conclúe Moure.

A señora Alicia ten 97 anos, camiña con dous bastóns e non se perde unha proxección