O tren vai cheo, coma sempre, e viaxa en hora, como case nunca. Esaxero, ultimamente os cercanías en Galicia semellan xestionados por suízos. Fóra, as brumas recorren as leiras coma se fose novembro. Dá mágoa perder o mes de xuño entre nubrados, pero a paisaxe é ben fermosa. Case ninguén mira para ela. Imos en silencio, os móbiles nas mans, toma de terra coa existencia. Temos tanta dependencia que calquera diría que os enchufados somos nós e non os aparellos.
O único que fala é un home que sentou a carón dunha muller nova. Nada máis apousentarse, comeza a contarlle as condicións nutricionais da xente que viviu a Segunda Guerra Mundial para a continuación enlazar o discurso coa primavera árabe, que seica tivo que ver coas alzas do prezo do trigo en Túnez. Non pode saber se a chica ten un máster en política internacional ou é doutora en historia, pero el fala e fala como un conferenciante na tribuna. A rapaza dá dentadas ao bocadillo obrigada a facer un escorzo co rostro, que move en modo de asentimento. Seguro que está pensando en tirarse ás vías para non aguantalo ou en Rebeca Solnit. Ningunha muller de calquera idade precisa ler á escritora americana para saber que os homes nos explican cousas sen que ninguén llelo pida.
Normalmente facemos o que ela, ser amables e sorrir. Estou moi a favor das amabilidades sempre, e de bicar a descoñecidos nas barras dos bares antes de que o estraguen todo. Unha vez cruceime cun mozo no medio dunha multitude. Arrastrados ámbolos dous por esa marea de corpos, bicámonos como por xeración espontánea. Cousas que son raras en todas partes excepto no UFO, a versión pontevedresa do Estudio 54 de NY. Algo de complexo de Edipo mal resolto había, porque o rapaz ben podería ser o meu fillo, pero non o era. Cando separamos as bocas, o chisgarabís de vintepoucos anos permitiuse dicirme, con retintín de profesor de secundaria autorizado a sentenciar, que non estaba mal, pero que podería mellorar…
«Meu Deus», pensei. O pozo da seguridade masculina é inesgotable. Estiven a piques de contestarlle que en beixos teño algún máster e trinta e cinco anos de antigüidade.
Sorrín e deixeille crer que si.