A noite do apagamento sorprendinme saíndo da cociña cunha candea na man e o transistor na outra, entre perplexo e resignado, escoitando un faladoiro onde alguén celebraba a desconexión momentánea das redes sociais, autoestrada habitual de rumores e noticias falsas. Un país enteiro quedara ás escuras e eu estaba alí, coma tantos, buscando pistas no dial que explicasen o acontecido. Seica houbo xente que se botou á rúa para mercar pilas e radios analóxicas, expulsados pola forza do seu paraíso dixital. A min non me fixo falta. Non por ser previsor, senón porque non concibo vivir nunha casa onde non haxa un deses aparatos na cociña provistos da súa antena telescópica, titáns comunicativos que tanto serven para adiantar os últimos titulares da xornada como para sintonizar coas cores douradas da memoria.
O meu pai tiña un transistor laranxa ao que se agarraba cada noite, sentado no sofá despois de cear, e daquel artefacto indestrutible non só saía a voz de Carlos Llamas en Hora 25, senón tamén unha impresión de casa sosegada, envolta no crepúsculo do día mentres un rapaz arrastraba o desconcerto crecente da súa adolescencia. Hai uns versos de Ernesto Cardenal que din: «Todavía recuerdo aquella calle de faroles amarillos / con aquella luna entre los alambres eléctricos, / y aquella estrella en la esquina, una radio lejana, / la torre de La Merced que daba aquellas once: / y la luz de oro de tu puerta abierta, en esa calle».
Reflexos amarelos, sintonías radiofónicas. Imaxes bañadas en metais de gran pureza. Unha das fotos máis coñecidas de Virxilio Viéitez amósanos unha señora coa súa radio, colocada sobre unha cadeira co transformador que daquela cumpría para poder escoitala. Conmove que a muller bote a man por detrás do respaldo coma se dunha persoa se tratase, dando a entender que o aparello fala da ausencia dun ser querido. Xa me gustaría a min ter esa elegancia. Pero despois de entrar no salón coa candea na man, baixo as sombras de Barry Lyndon, sentei no sofá e coloquei o transistor á miña dereita, imitando o xesto inmortalizado polo fotógrafo. «Será cuestión de agardar», repetía unha voz a través das ondas. A electricidade non volveu á miña casa ata entrada a madrugada, cando os gatos que viven comigo despachaban a súa velada habitual de full contact. A luz de ouro, procedente dun receptor laranxa, nunca marchara. Seguía dentro destoutra radio que escoito.